Een verloren laptop en zelfrijdende auto’s

Vorige week liet ik mijn laptop liggen aan de veiligheidscontrole van Schiphol Airport. Prompt had ik een anekdote om mijn presentatie te starten over zelfrijdende auto’s op de Civitas-conferentie in het Poolse Gdynia. Geen logische link, daarom wat meer uitleg.

Ik spoel even terug in de tijd. Dinsdag 27 september organiseerde Mpact samen met Autodelen.net en ShareNL het Benelux Autodeelsymposium in Den Haag. Na de afsluitende bitterballen, had ik een lift nodig naar de luchthaven van Schiphol, zo’n 40 km verderop. Vandaar zou ik richting Polen vliegen om er te spreken over zelfrijdende auto’s.

Geheel toevallig kreeg ik een lift aangeboden van de Nederlandse trendwatcher Vincent Everts. Sinds een week bezit hij een Tesla ModelX:  een elektrische luxe-auto met geavanceerde zelfrijdende functies. Alsof dat nog niet genoeg was, bood hij me aan om achter het stuur plaats te nemen.

Vincent Evers op het Benelux Autodeelsymposium – fotografie Michiel Ton

Zelf ben ik allesbehalve een autofreak, maar dit aanbod gaf me echt wel kippenvel. Ik maakte me wel een bedenking over de prijs van de auto.

Een auto van € 100.000? Knap dat Vincent die wil delen!

Via cambio had ik al vaker met elektrische auto’s gereden, dus die ervaring was niet zo bijzonder. Ik weet ondertussen dat elektrische auto’s vlot rijden en beter versnellen dan mijn Berlingo thuis. Eens we in een verkeersstroom zaten, maakte ik kennis met de zelfrijdende modus. Twee keer klikken, links aan het stuur, en de auto nam het van mij over. De auto richtte zich op de voorgaande auto en de wegmarkering.  Zelfs bochten nam hij vlot zonder mijn hulp.

Wel wat creepy. Ik moest leren de auto vertrouwen en het stuur loslaten.

We reden even via de snelweg, en namen dan een lokale weg om de file te ontwijken. Zelf navigeren kan de auto niet, daar moest ik het overnemen, maar eens we weer in de verkeersstroom op de lokale weg zaten, kon ik het stuur weer loslaten. Ook op deze weg was er heel wat vertraging. Ik begon lichtjes te vrezen: haal ik mijn vlucht wel?

Had ik maar beter de trein genomen van Den Haag naar Schiphol!

Een uur voor het vertrek van mijn vlucht bereikte ik Schiphol. Nipt op tijd. Ik was overweldigd door mijn eerste ervaring met die zelfrijdende modus. Ik zweer het: Het was de max!
En dan vlug inchecken, langs de veiligheidscontrole, zodat ik op tijd bij de gate was.

Aan de veiligheidscontrole liet ik mijn laptop in zo’n bakje liggen. Ik was er even niet met mijn gedachten bij.

Pas op de vlucht merkte ik het op. Verdorie, mijn laptop. De ervaring had me verblind. Ik had nog wel wat willen werken en mijn presentatie van de volgende dag willen instuderen.

De titel van mijn presentatie was: “Selfdriving cars: Why we should keep the wheel in own hands”. De inhoud lag in lijn van deze eerder geschreven blog. Het eigenlijke stuur mogen we wel degelijk loslaten. Hoe de mobiliteit er in de toekomst uitziet, plannen we best: een toekomst waarbij zelfrijdende auto’s zo veel mogelijk gedeeld worden, en openbaar vervoer de ruggengraat is.  De technologie moet ten dienste staan van meer veiligheid, bereikbaarheid, en kwaliteitsvolle ruimte.

Als we de technologie als doel zien, dan kunnen we wel eens verblind worden, en ons een toekomst laten overkomen waarbij zelfrijdende technologie leidt tot meer (individuele) autoverplaatsingen en meer autobezit. De technologie is de max, maar het is slechts een middel.

Ik heb in Gdynia dankbaar gebruik gemaakt van wat me overkomen was. Ik heb mijn anekdote als inleiding kunnen gebruiken en zo mijn boodschap versterkt.

En mijn laptop? Wel, deze tekst schrijf ik op diezelfde laptop. Hij werd gevonden en via koerier verzonden.

P.S. Vincent, heel erg bedankt voor de lift, het vertrouwen en de schitterende ervaring!