Onze eerste Airbnb ervaring!
In het vorig blogbericht lieten we al weten dat we de trein hebben genomen van Genova naar Trieste. Op de trein speelden we wat met de GoPro, dronken we wat Italiaanse wijn en sloegen we babbeltjes met de mensen die naast ons zaten.
Iedereen die ons pad kruist en lang genoeg met ons kan babbelen is altijd erg verbaasd als we ons verhaal doen. Veel mensen vinden ons avontuur surrealistisch en we proberen hen altijd zo veel mogelijk tips mee te geven over hoe ze zelf hun leven wat uitdagender kunnen maken en uit hun comfortzone kunnen treden.
Toegekomen in het station bij onze Airbnb host (ze was er ons komen halen, joepie!), merkten we al direct dat we het heel erg goed zouden hebben. De dame was kleuterjuf op een Steinerschool en ze was erg creatief. Ze gaf ons alles wat we konden wensen en we voelden ons direct thuis in haar gezellig appartementje. We vertelden ons verhaal en beseften plots dat we ons dierbaarste bezit op de trein waren vergeten, onze longboards…
Na wat gesukkel met google translate en een telefoontje naar de klantendienst van de Italiaanse trein reden we in allerijl naar het station. Julie ging rustig mee naar het politiekantoor om gegevens in te vullen, terwijl Sonny naar het perron spurtte. Nog geen 5 minuten later vonden we elkaar terug en had Sonny de longboards weten te bemachtigen. Na veel ‘mille grazie’ en dankbare knuffels en kreten van opluchting en blijdschap keerden we terug naar huis om ons eindelijk in het paarse droombed te kunnen nestelen.
Onze host was een erg intrigerende en lieve vrouw. Met haar 70 lentes was ze erg gastvrij en zelfs een tikkeltje schattig. Ze bood zelf aan ons op te komen halen aan het station en bij het vertrek gaf ze ons busticketjes mee voor de bus richting station. Hoewel ze geen Engels kon, lukte het toch verrassend goed om met haar te communiceren. Julie verstaat meer Italiaans dan ze aanvankelijk gedacht had en mini-woordenboekjes van in de jaren stillekes klaarden de klus ook. Er hingen overal schilderijtjes in blauw-paarse tinten, en later kwamen we te weten dat die een eerder religieuze achtergrond hadden. Met haar diploma’s in filosofie en orthopedagogie had ze zich verdiept in het christendom en het boeddhisme. Ze geloofde sterk in karma en in het goede doen voor de medemens. Verder droeg ze een rastafari ketting en losse luchtige kleren.
Op ’t gemakje wat foto’s bewerken met een prachtig uitzicht
Het eten dat we aangeboden kregen was uitmuntend. De smaken zaten wonderbaarlijk goed en alles smaakte naar meer. We kregen couscous als avondeten, de lekkerste die we ooit al gegeten hadden. Het ontbijt bestond uit puur biologische producten. Er was zelfgemaakt brood, muesli, zelfgemaakte confituur, boter, fruitsap en straffe koffie. Als kers op de taart bood ze ons appeltaart aan. (hehe bemerk de woordspeling). Later die dag begon de keuken weer erg lekker te ruiken en konden we proeven van Japanse schijven met een speciaal sausje.
Ook toonde ze ons met veel trots het mailtje waarin haar meegedeeld was dat ze 5 sterren had verdiend. Dit hing op in de keuken in een speciaal plastieken mapje, wat toonde dat ze er erg veel waarde aan hecht. Ze was oprecht en eerlijk en probeerde alles te doen om het ons naar onze zin te maken. Het was een waar genoegen bij haar te kunnen slapen en haar gastvrijheid en vriendelijkheid mee te maken. Het voelde aan als thuis. Onze Italië ervaring is dus uiteindelijk toch geëindigd met een positieve noot.
We zijn minstens even gelukkig als dat strontje!
Het zal nu waarschijnlijk 3 dagen duren vooraleer de volgende blog gepost wordt aangezien we morgen naar het festival in Montenegro trekken. Tot dan!
xoxo, you know you love us, Juleson